দুনয়নত অশ্ৰুকণাৰ অনৰ্গল সোঁত...এয়া যেন আজি এক জীৱন্ত মন্দাকিনী...!!
যাৰ পানী যুৱলিত বহি
সুখত আত্মহাৰা হৈছে তোমাৰ মনৰ পেশী...!!
মোৰ অশ্ৰুকণাক জলাঞ্জলি দিবলৈ...
তুমি জয়ধ্বনি বজাইছা....!!
মোৰেই ঘৰ, মোৰেই দুৱাৰ…
মোৰ ওচৰতেই গৰিমা গীতি...
সকলো ধৰি মোৰেই বেশ...
মোক নিঠৰুৱা কৰি...
কৰি পেলালা নিঃশেষ...!!
য’তেই যি ভাল ফুল পোৱা
তাকেই বুটলি লোৱা....
নিজৰ সাৰ-পানী নোহোৱা জোপালৈ চালে,
তোমাৰ দৃষ্টিপটত চামনি পৰে...॥
চাবা... অশ্ৰুকণাৰ অনৰ্গল সোঁত
চিৰদিন বৈ থাকিব....
সি তোমাৰ নিষ্ঠুৰ পঁজাক এদিন
নিশ্চয় উটুৱাই লৈ যাব...!!
অশ্ৰুকণাৰ চাকনৈয়াত পৰি...
তুমি যেতিয়া দিশহাৰা হ’বা...
তোমাৰ পদুমৰ পাপৰিবোৰ যেতিয়া
অনাশ্ৰয়ৰ আশংকাত পৰিব....
তেতিয়া.... তেতিয়াও নবজাওঁ মই জয়ধ্বনি...
তেতিয়াও মোৰ মন্দাকিনীৰ সোঁতত বৈ থাকিব...
ভক্তিৰ নিজৰা..... আশীষ বানী....
সদায়ে.... আৰু সেয়া....
সেয়াও মাথো তোমালৈয়ে...........॥
Copyright Protected @ জিত
No comments:
Post a Comment